பத்மாவதி பரிணயம்

Follow @lokakshema_hari Tweet

Hari Krishnamurthy likes

K.hariharan

Create your like badge

http://www.facebook.com/pages/Khariharan/115524648579725

power by BLOGSPOT-PING

Varagooran Narayanan

பத்மாவதி பரிணயம்

[இது போன வருடம் நவம்பரில் தட்டச்சு செய்யப்பட்டது
புதிய மெம்பர்களுக்காக ரீ-போஸ்ட்-வரகூரான் நாராயணன்.]

மரவக்காடு ராமஸ்வாமி அய்யருக்கு,நான்கு பெண்கள்,
இரண்டு ஆண் குழந்தைகள்.

இள வயதில் எதிலும் அக்கறை காட்டாமல் சுற்றித் திரிந்ததால்
மாத வருமானத்திற்கு உத்திரவாதம் இல்லை. வைதீகச் சடங்குகள்
செய்விக்கும் பண்டிதர்களுடன் உதவியாளனாகச் செல்வார்.அதில்
கிடைக்கும் சொற்ப வருமானத்தில் குடும்பம் நடந்து கொண்டிருந்தது.

பரம்பரையாக வந்த வீட்டில் வாசம், நல்ல வேளையாக வீட்டு
வாடகை பிரச்னை இல்லை.

கிராமத்துக்கு வெளியே, ஒரு தென்னந்தோப்பு,முப்பது
தென்னைகள்.'தாளுண்ட..நீரைத் தலையாலே தான் தருதலால்'
தினமும் ஒரு கால சாப்பாடு நிச்சயம்..

மகா பெரியவாளை நமஸ்கரித்து விட்டு எழுந்து நின்றார்.
ராமஸ்வாமி,முகத்தில் சோகம் அப்பியிருந்தது.

"பெரிய பெண்ணுக்கு இருபத்திரண்டு வயதாகிறது.அடுத்த
வளுக்கு இருபது. ரெண்டு பேருக்கும் ஒரே முகூர்த்தத்திலே
கல்யாணம் பண்ணினால் செலவு குறையும்.அது ஒத்து வரலே,
மூத்தவளுக்கு ஒரு வரன் நிச்சயமாகும் போல் இருந்தது...
பணம் தேவைப்பட்டது. தென்னந்தோப்பை கிரயம் பேசி,
அட்வான்ஸ் வாங்கி, அக்ரிமென்ட் போட்டேன்..."
தொண்டை அடைத்துக் கொண்டது:மென்று விழுங்கினார்.

"அண்ணாவுக்குக் கோபம். அவரைக் கேட்கலையாம்.
பரம்பரை சொத்து: அவருக்கும் உரிமை உண்டாம்.
கோர்ட்டுக்குப் போய் ஸ்டே வாங்கிட்டார்..."

பெரியவாள் ஐந்து நிமிஷம் அவரையே பார்த்துக்
கொண்டிருந்தார்கள்.பின்னர் பிரசாதம் கொடுத்து
அனுப்பி விட்டார்கள்.

ராமஸ்வாமிக்குப் படு ஏமாற்றம்.'கவலைப்படாதே'
என்று ஒரு குறிப்புக் கூட கொடுக்கவில்லையே.
பெரியவாள்.

வெளியே வந்ததும், பெரியவாளின் அணுக்கத் தொண்டர்
ராயவரம் பாலு கண்ணில் பட்டார். அவரிடம் தன் ஆதங்கத்தைக்
கொட்டித் தீர்த்தார் ராமஸ்வாமி.. [தொடரும்]

"பெரியவா மனசு வெச்சா என்ன வேணுமானாலும் பண்ணலாம்.
என் அண்ணாவுக்கு என்ன குறைச்சல்? பெரிய வீடு, எப்போ
பார்த்தாலும் வெளியூர்தான். நேரில் பார்க்கவே முடியறதில்லே.
அப்பா சிரார்த்தத்துக்குக் கூட என்னைக் கூப்பிடறதில்லே..
என்னால் தனியாகப் பண்ண முடியுமா? நான்..கஷ்டப்படறவன்,
உதவி செய்யப்படாதா?"

பாலு கேட்டார்; பெரியவாளிடம் சொல்லப்படாதா?"

"சொன்னேனே1 பெரியவா கேட்டுண்டே இருந்தா..விபூதி
பிரஸாதம் கொடுத்தா அவ்வளவுதான்!"

பாலுவுக்கும் புரியவில்லை. எல்லாருக்கும் ஆறுதல் கூறும்
பெரியவா,ராமஸ்வாமியை மட்டும் ஏன் ஒதுக்கி விட்டார்கள்"
ராமஸ்வாமி ஏழையே தவிர, ரொம்பவும் நல்லவர்;பக்திமான்;
அனுஷ்டாதா...பெரியவாளுக்குத் தெரியுமே"

"கவலைப்படாதே, பெரியவா மேலே பாரத்தைப் போட்டுட்டு
மேலே காரியத்தைப் பார்...வரட்டுமா"
-----------------------------------------------------------------------------------------------------

அரை அடி அகலத்துக்கு ஜரிகைக் கரை போட்ட தூய வேஷ்டி
அதற்கேற்ற அங்கவஸ்திரம்,கொட்டைப் பாக்கு அளவில்
தங்கப்பூண் கட்டிய ருத்ராட்சமாலை,நவரத்தினமாலை,
ஐந்து பவுன் சங்கிலியில், இரண்டு அங்குல டயா மீட்டரில்
ஒரு டாலர்;

பத்தினியும் இரண்டு சிஷ்யர்களும் உடன் வர, தட்டு நிறையப்
பழங்களுடன் கம்பீரமாக நடந்து வந்தார்.'உபன்யாஸ திலகம்
மார்க்கபந்து சாஸ்திரிகள்.

பெரியவாளிடம் அவருக்கு எப்போதும் ஒரு சலுகை உண்டு.
வெகு நேரம் பேசிக் கொண்டிருப்பார்கள்.சாயங்காலத்தில்
ஒரு மணி நேரம் உபன்யாசம் செய்யச் சொல்வார்கள்.

பெரியவாள், பௌராணிகர் வந்திருப்பதை ஓரக் கண்ணால்
பார்த்து விட்டார்கள்.ஆனாலும் அதைக் காட்டிக் கொள்ளாமல்
யார் யாருடனோ,என்னென்னவோ பேசிக் கொண்டிருந்தார்கள்.

இன்றக்கு என்ன,இப்படி?

அகில பாரதத்திலும் புகழ் பெற்ற ஒருபௌராணிகரை இப்படிக்
காக்க வைக்கலாமா?

ராயவரம் பாலு,பெரியவாள் அருகில் சென்று,"மார்க்கபந்து
சாஸ்திரிகள் வந்திருக்கார்"என்று இரைந்து சொன்னார்.

பெரியவாள் பார்வை இவர் பக்கம் திரும்புகிற மாதிரி பட்டது.
பழத்தட்டை சமர்ப்பித்துவிட்டு,வந்தனம் செய்தார் சாஸ்திரிகள்.

"திருப்பதிக்குப் போயிண்டிருக்கேன்.ரொம்ப அபூர்வமா,
ஏழெட்டு நாள் ரெஸ்ட்.புரோகிராம் இல்லே.ஸ்ரீனிவாசனுக்கு
திருக்கல்யாணம் பண்ணிப் பார்க்கணும்னு, பத்தினி
ஆசைப்பட்டா, உடனே புறப்பட்டுட்டேன். பெரியவா
அனுக்ரஹத்தோட ஸ்ரீனிவாச கல்யாணம் நடக்கணும்..."

பெரியவாள் அவரை ஏறிட்டுப் பார்க்கவில்லை; முகம்
கொடுத்துப் பேசவில்லை.தரிசனத்துக்கு வந்த பாட்டிகள்
குடியானவர்களிடமெல்லாம் உற்சாகமாகப் பேசினார்கள்.

அரை மணி ஆயிற்று.

"சாஸ்திரிகள் நின்னுண்டுருக்கா..." என்று நினையூட்டினார் பாலு.

"ஹி......ஹி......ஆமாம்......பெரியவா அனுக்ரஹம் பண்ணனும்.
ஸ்ரீநிவாஸ திருக்கல்யாணம்....."அவர் வாக்கியத்தை முடிக்கு முன்
சட்டென்று எழுந்தார்கள் பெரியவாள்.

"முதல்லே பத்மாவதி பரிணயம் பண்ணுங்கோ...."

உள்ளே போய் விட்டார்கள்,பெரியவாள்.எல்லாருக்கும்
ஆச்சர்யமாக இருந்தது.

ஸ்ரீநிவாஸ கல்யாணம் என்றால்,அது பத்மாவதி கல்யாணமும்
தானே? யார் போய் பெரியவாளிடம் விளக்கம் கேட்பது?
திருப்பதியில் நிறையப் பேர்கள், கல்யாணம் உற்சவம்
செய்கிறார்கள்.நீ, திருச்சானூரில் பத்மாவதி கல்யாணம்
உற்சவம் செய்' என்கிறார்களா?

"பெரியவா என்ன உத்தரவு போட்டுட்டுப் போயிருக்கா?"

சாஸ்திரிகள் முகத்தில் ஒரு லிட்டர் அசடு வழிந்தது.

முதுகில் சுளீரென்று சாட்டையடி!

இரண்டு மாதங்கள் கழித்து, முகமெல்லாம் பூரித்துக் கிடக்க,
கல்யாணப் பத்திரிகையைப் பெரியவாளிடம் சமர்ப்பித்து
விட்டு ராமஸ்வாமி,சொன்னார்.

"கல்யாணச் செலவு முழுக்க அண்ணாவே ஏத்துண்டுட்டார்.
'கன்னிகாதானம் பண்ணிக் கொடுக்கிறது மட்டும்தான் உன்
பொறுப்பு. மீதி எல்லாத்தையும் எங்கிட்ட விட்டுடு'ன்னார்."

"தென்னந்தோப்பு கேஸை வாபஸ் வாங்கிண்டுட்டார்.

"சின்ன பையனுக்குப் பன்னிரண்டு வயது. பூணூல் போட்டு
தன் சிஷ்யனா வைத்துக் கொள்வதாகச் சொல்லிட்டார்."

"அண்ணா,இப்படி அனுகூலமா மாறுவார்னு நான் கனவு
கூட கண்டதில்லே...."

பெரியவாள் வலக் கரத்தைத் தூக்கி ஆசிர்வதித்து
பிரசாதம் கொடுத்தனுப்பினார்கள்.

வெளியே வந்தார் ராமஸ்வாமி.எதிரே ராயவரம் பாலு!

"என்ன மரவக்காடு! கல்யாணப் பத்திரிகையா?புத்திரிக்குக்
கல்யாணமா?கையிலே காலணா இல்லேன்னு கண்ணீர் விட்டீரே?"

பத்திரிகையைப் பிரித்துப் பார்த்தார் பாலு.

"...மரவக்காடு ஜகதீஸ்வர சாஸ்திரிகள் பௌத்ரியும் என்
இளைய சகோதரன் சிர.ராமஸ்வாமியின் ஸீமந்த புத்திரியுமான
சௌ.பத்மாவதியை.." விதேயன்;மார்க்கபந்து சாஸ்திரி...

பாலுவின் கால்கள் தரையில் வேர்விட்டன.

"பாலு அண்ணா! அவசியம் கல்யாணத்துக்கு வந்துடணும்...
அண்ணா பொறுப்பிலே நடக்கிறது...உங்களைப் பார்த்தால்,
அண்ணா சந்தோஷப்படுவார்..."

தலையை அசைத்துவிட்டு,நகர்ந்தார் பாலு.

இரண்டு மாதங்கள் முன்னர்,பெரியவாள் சொன்ன சொற்கள்
காதருகில் மீண்டும் ஒலித்தன.

'முதல்லே பத்மாவதி பரிணயம் பண்ணுங்கோ..."

"எந்த பத்மாவதி" திருச்சானூர் பத்மாவதியா?
மரவக்காடு பத்மாவதியா?

ராமஸ்வாமியினுடைய பெண்ணின் பெயர் 'பத்மாவதி'
என்று பெரியவாளுக்கு யார் சொல்லியிருப்பார்கள்?.

தேவ ரகசியங்களில் தலையிட நமக்குத் தகுதியில்லை.
மரவக்காடு பத்மாவதி கல்யாணத் தேதியை நினைவு
வைத்துக் கொண்டால் போதும்.!

திருச்சானூர் பத்மாவதிக்கு நித்ய கல்யாணம்.!

சங்கரா! போற்றி...போற்றி.

MAHA PERIYAVAA AS GODDESS ANNAPOORANI

Follow @lokakshema_hari Tweet

Hari Krishnamurthy likes

K.hariharan

Create your like badge

http://www.facebook.com/pages/Khariharan/115524648579725

power by BLOGSPOT-PING

Mannargudi Sitaraman Srinivasan 19 December 17:34 Maha Periyava as Lord Annapoorani!!! Paramacharya as Goddess Annapurani(from the book titled Maha Periyavalh Virundhu by Raa. Ganapathi, pages 97-110) Even during the 1920s Paramacharya hosted a dinner for the Muslims, whose sense of unity and patriotism ran high in those days. Two hundred Muslim youths from an Islamic Youth Forum performed an exemplary service in the Mahamaham festival of 1921 in Kumbakonam. Paramacharya, who was camping at Patteesvarm nearby, heard about it and sent some Matam officials to bring the Muslim youths to him. The youths were very happy that Shankaracharya had called them to his presence. They stood before him showing utmost reverence. Paramacharya praised their seva and heard the details about their Forum. He inquired their personal details such as native place, education, occupation and family of all the two hundred youths individually, and made everyone of them immensely happy. He also presented a silver cup as a memento from Kanchi Matam for their seva. Like the cherry on the ice cream, Paramacharya ended the interview with a tasty, three-course dinner to the youths. *** *** *** In the year 1924, Kaveri and Kollidam were overflowing with floods that threatened to merge them into a single river. Tiruvaiyaru and its surroundings were the worst affected by the floods. At that time, for nearly fifteen days, cartloads of cooked food were sent from Kanchi Matam for the thousands of poor people in the area. The food was served by the Congress workers under the supervision of Lawyer Sarangapani Iyengar, leader of the Tiruvaiyaru Congress Committee. The daily culinary needs of SriMatam were reduced to the minimum, in order to use the stored provisions for feeding the poor. They worshipped the great sage who fed them as God. The press praised this social service as the largest till then by a Sanatana Religious Institution. *** *** *** During the last days of the year 1931, the persecution of the Congress workers by the British government was at its peak. People and organizations were warned of stern action against any support for the Congress members. Paramacharya was camping at Arani in the North Arcot district. A group of Congress members wanted to meet him. The Matam officials informed the sage that his meeting the Congress workers might create problems for SriMatam. Paramacharya heard their apprehensions with concern and then said calmly, “Ask all the members of the group to come here. Also arrange for feeding them from SriMatam.” The stunned Matam officials carried out the orders of the sage with consternation, but there was no problem from the government. When the Manager brought the happy news of no reaction from the British government, Paramacharya said, “If I were to close the doors on people who want to meet me, I would not be fit to carry the title Jagatguru and sit on the throne of this Peetam.” *** *** *** Paramacharya used to quote the Tamil saying ‘Feed everyone, without any distinction’ (yArkkum idumin, avar ivar eNNanmin) and explain that no distinction of any kind must be entertained in offering food. He would be delighted to explain the Keralite tradition of feeding even the thieves at night! This custom existed in the place called Cherukkunnam, Kerala, in the Annapurani temple. After feeding the bhaktas in the temple, food packets were prepared and kept tied to the trees in the night, for the use of any prowling thieves. Paramacharya also took delight in explaining the reference in the Sangam Literature of how the Chera king Udhiyan Cheraladhan earned the name Perum Sotru Cheraladhan(the king who was the chief host) by feeding the opposite camps of the Pandavas and the Kauravas during the Mahabharata war. Kannappan the hunter fed Shiva Mahadev. Guhan the hunter fed Sri Rama. Here, the hunters named the Senjus of the Srisailam forest area were fed by the Paramacharaya! During the 1934s, when the road transport facilities were very scanty, Paramacharya was traveling with his entourage in the desolate forests of Srisailam. Somewhere on the way, they came across the Senju hunters. Mistaking them for their foes, the hunters raised their bow and arrows initially, but when they saw the sage with his divya tejas, they realized their mistake and became friendly. The people who came to oppose their passage became their security guards, carrying their luggage and watching over their camps at night time. Only after safely seeing off Paramacharya and his entourage at their next destination, the hunters assembled before them to take leave. Paramacharya ordered the manager to give them some cash, but they refused to touch the money. The leader of the group said something to the manager, who nodded his head in disapproval and spread out his hands. Paramachara snapped his fingers and called the manager to attention: “What is it that he asks for and you refuse?” “They want to show their dancing skills before Periyavaa”. “So you told them that I can’t see their dance because it was your opinion as manager that it was beneath the dignity of SriMatam.” There was not any trace of anger in Paramacharya’s words. The manager was silent. And the Paramacharya, who would not witness the performance of even the great and popular dance artistes, gave them permission to dance before him, with a condition: that while any of their males could dance, only those females who hadn’t attained puberty could join the males in dance. Paramacharya asked them, “you might have different types of dances to suit different occasions: one for Swami (God), one for victory, one for sports and so on. What type of dance are you going to perform now?” They gave a telling reply: “We are going to perform the dance reserved only for the closest of our relatives.” Paramacharya witnessed their dance, blessed them, and hosted a nice dinner for them. *** *** *** A wealthy landlord in Thanjavur district had undertaken the biksha on that day. Paramacharya had ordered him to prepare a large number of laddus. Only a small group of people which included SriMatam officials and the family and relatives of the host was present for the dinner on that day. The landlord couldn’t understand the reason for the large number of laddus. Perhaps Paramacharya wished to send the pack to an orphanage or a vedic institution, he thought. Contrary to his wont, Paramacharya supervised the diner’s rows. He ordered for serving two and more laddus to each diner, even if they were in excess, ignoring the individual’s protests. After making another strange announcement, Paramacharya went to his room. The anouncement was that it was not compulsory to eat all the laddus though Periyavaa himself ordered it, and that the excess numbers might be wasted! Nobody could understand the strange announcement from Paramacharya who usually advises children that anna lakshmi should not be sent to the dust bins. Everyone had to leave the excess number of laddus on their banana leaves. Since it was an order from Paramacharya, the laddus were made professionally, embedded with cashew nuts, dry grapes, clove, and cardamom. Now these embeddings from the leftover laddu globes were winking at the landlord, who tried to pacify his mind that Paramacharya wouldn’t order anything without a valid reason. Later, during his conversation with the host, Paramacharya told the landlord, “Go and check the backyard where the leftovers are thrown.” When the landlord went to the backyard, he saw familes of the kurava clan avidly eating the left over laddus. As they saw the landlord, they heartily thanked him for the tasty dish that was never before served to them. The landlord felt happy and grateful. When he returned to Paramacharya, the sage said, “As per their kula dharma, these kurava clan prefer only ucchishtam. They wouldn’t consent to have an anna dhanam. Such is the rule among them. Don’t they have the same mouth and stomach as we? It occurred to me to give them the same kind ofladdus that we have in our dinner. And I thought only you could do it well. Now, only you have their good wishes.” *** *** *** After the maravas and the kuravas, it was the turn of paraiyas. Paramacharya was travelling in the Kodavasal–Koradacherry route. On the way in Tirukklambur, the slum people met him and submitted their humble offerings. Paramacharya heard their welfare and woes. Unhurriedly, he discussed the details with the manager as to what SriMatam could do to mitigate their woes, either in their own capacity or with the charity of affordable devotees. The managers and the other officials started worrying about the ensuing delay for their next camp and the following pujas. The god of the poor, however, seated himself among them, and ordered dhotis and saris for every nandan – nandini from the local textile shop. If that shop didn’t have the required goods, Paramacharya ordered them bought at Kodavasal. He also ordered prepartion of thick sambar rice under the shades of the trees. The manager was worried that the two or three hours time spent in these activities would delay reaching their next camp and that it would be very tedious for Periyavaa to undertake the long puja thereafter. When he started to express his feeings, Paramacharya said simply, “this is also a puja.” *** *** *** Two years after his Varanasi trip, when Paramacharya was returning, he had to camp for three days in the Kyonjer samastanam of the hilly areas. His heart overflew with campassion at the pitiable conditions of the tribals in the area. He told the manager, “for all the three days we stay here, we should arrange to feed them.” The manager hesitated with a request, “Those people are over a hundred and fifty families. We don’t have the facilities to cook food here.” “Then give them as uluppai“, replied the sage. Giving as uluppai is giving supplies of food articles, vegetables and fruits. For three days the tribals enjoyed the bounty of SriMatam. In the same way, Paramacharya ordered serving three days supplies to the suffering employees of a circus company in Ilayattankudi, that was closed down. *** *** *** It seems that there was only one occasion in the history of SriMatam, when rice and other food supplies were carried on the back of the SriMatam elephant! Paramacharya, the udAra murti created history with such an incident, to fill the udarams of the poorharijan people. It was November 1940. The village was heavily flooded when Paramacharya reached Tiruchettankudi from Tirumarukal. News reached his ears that over five hundredharijans in the area were suffering, as a hailstorm lashed on. Paramacharya hastened the officials to rush them food supplies, but was informed that it was not possible for bullock carts to pass through the rain inundated roads. “Then you send the supplies on the back of the elephant. This place is known as Ganapateesvaram,” said Paramacharya, poining out the harmony. “So Pillaiyar will be happy that an elephant partakes the jana seva.” *** *** *** The dog, according to shastras is of a low birth. The Guardian of Shastra also extended his bounty to the dogs. In the year 1927, a dog came to SriMatam camp on its own and started keeping vigil. After his biksha was over, Paramacharya ordered that the dog be fed. Strangely, after tasting the food from the matam, the dog stopped accepting food from anyone else. The dog used to trot under the palanquin known as mena which carried Paramacharya. Sometimes it would run between the massive, moving legs of the elephant! When the palanquin was parked, it would step aside to a distance and watch the sage descend and walk, wagging its tail. At one time, the officials thought that the dog had become mad and ordered a servant to leave it in a village, about forty kilometers away from their camp. No sooner had the servant returned, than the dog also had got back to the camp! From that time, until its death, the dog kept vigil and also kept a vow not to take food until it had a darshan of Paramacharya. As he resumed his divine duties after a short rest following his biksha, Paramacharya would first inquire if the dog was fed. *** *** *** There was an incident when Paramacharya served food for an entire army of dogs. He was observing chAturmAsyam at Vasanta Krishnapuram near Tirukkovalur in the year 1947. The peak of Tiruvannamalai hill, about twenty kilometers away, was visible from that place. Paramacharya used to perform a puja for the mountain that was Lord Siva’s form at where he stayed, with a darshan of the peak. During one such puja, when he was meditating, a dog came and put its mouth to the water in the kamandaluh. The people around were very much upset by this happening, and a devotee who was a retired government official, threw a stone at the dog, which ran howling, and stopped at a safe distance. Paramacharya’s eyes opened at the anxious hubbub. He looked at the people aroud him and ordered: “Collect all the available dishes from the houses of the agrahAram. Also bring bucketfuls of water.” The volunteers group that included retired official went around and brought the food and water. As Paramacharya gestured, the dog that was standing at a distance came near and stopped hesitatingly. As he gestured a second time, soemthing very strange happened. An army of dogs came from nowhere and calmly arranged themselves in a row, without showing any signs of hurry for the food that was before them. Paramacharya offered food and water to the dogs through the retired official who had stoned the dog earlier. *** *** *** Since the beginning of 1964, Paramacharya asked the rice donors to send the rice bags to the Rameswaram branch of SriMatam. This seemed rather strange and the manager took exception to the excessive collection of rice bags at their Rameswaram branch. There were even occasions that suggested that the manager was not at all happy with the decision and might have an argument with the sage. Paramacharya, however, was adamant, and ensured that 250 bags of rice were stocked in their Rameswaram branch. During the month of December 1964, Rameswaram was hit by a severe cyclone. The Pamban bridge was uprooted and Dhanushkoti town sank in the ocean. It became impossible to send food supplies to the Rameswaram island, overcoming the rage of the ocean. The 250 bags of rice that was stocked by Paramacharya in the Rameswaram branch of SriMatam helped to fill the stomach of thousands of people who suffered from the nature’s fury origionally Posted by Ramani Vishwanaath Ramalingam

SAGE OF KANCHI

Follow @lokakshema_hari Tweet

Hari Krishnamurthy likes

K.hariharan

Create your like badge

http://www.facebook.com/pages/Khariharan/115524648579725

power by BLOGSPOT-PING

Well-bred Kannan

திம்மகுடியில் மதுரத்தின் வீட்டு பீரோவில் இருக்கும் பவழ மாலையை எடுத்து வருமாறு, மதுரத்தின் அண்ணனுக்கு உறவினர்களுக்கு மத்தியிலும், திரளான ஊர்க்காரர்களுக்கு இடையிலும் உத்தரவு போட்டார் மகா பெரியவா.

‘இந்த வீட்டில் இத்தனை வருடங்கள் நான் புழங்கி வந்தும் இப்படி ஒரு பவழ மாலை இருப்பதைப் பற்றி நான் கேள்விப்பட்டதே இல்லையே…’ என்று குழம்பினார் மதுரம்.

இதை அடுத்து திம்மகுடி வீட்டில் நடந்ததை மதுரமே ஆனந்தக் கண்ணீருடன் விவரிக்கிறார்.

“மகா பெரியவா குறிப்பிட்ட அறையில் இருந்து பவழ மாலையை எடுத்து வருவதற்காக என் அண்ணன் உள்ளே போனார். ஏதோ என் மன ஓட்டத்தை அறிந்து கொண்டவர் மாதிரி மகா பெரியவா புன்னகையுடன் என்னையே ஊடுருவிப் பார்த்துக் கொண்டிருந்தார். நான், என் கணவர் உட்பட பெரும்பாலான குடும்ப உறுப்பினர் அனைவரும், ‘மகா பெரியவாளே சொல்கிறார் என்றால், அதில் ஒரு விசேஷம் இருக்கும். அந்தப் பவழ மாலை மூலமாக யாருக்கோ ஒரு நல்லது நடக்கப் போகிறது போலும்’ என்று தீர்மானித்து, அடுத்து என்ன நடக்கப் போகிறது என்பதை அறிந்து கொள்வதற்காக ஆவலுடன் காத்திருந்தோம்.

என் அண்ணன் அரக்கப் பரக்க உள்ளிருந்து வந்தான். அவன் கையில் – வெள்ளிக் குப்பிகளால் மூடப்பட்ட பவழ மாலை இருந்தது. பெரியவா சொன்ன அடையாளத்தை வைத்து அதை எடுத்து வந்திருந்தான். பல வருடங்கள் தொடர்ந்து பயன்படுத்தாமல் இருந்ததால், பொலிவு கொஞ்சம் குறைந்திருந்தது. தன் வெண்ணிற மேல்துண்டால் அந்தப் பவழ மாலையைச் சற்றே துடைத்து விட்டு, பயபக்தியுடன் அதைப் பெரியவாளின் திருக்கரங்களில் கொடுத்தான்.

அருகில் இருந்த ஒரு பித்தளைச் சொம்பில் இருந்து கொஞ்சம் தீர்த்தத்தை அந்த மாலையின் மேல் விட்டார் மகா பெரியவா. மகானின் கை பட்டாலே புண்ணியம். அதை மேலும் புனிதம் ஆக்குகிறார் போலிருக்கு என்று நினைத்தேன். பிறகு, என்னைப் பார்த்தார்.

‘வாம்மா… இந்த வயசுலயே ஆன்மிக ஞானம் வேணும்னு ஆசைப்பட்டு, அதுக்கு என்ன மாலை போட்டுக்கலாம்னு நீதானே கொஞ்ச நாளா குழப்பத்தில் இருந்தே?’ அப்படின்னு கேட்டுட்டு, ஒரு நிமிடம் கண்களை மூடிண்டு இருந்துட்டு, சுவாமிகள் என் கையில் பவழ மாலையைப் போட்டார்.

பெரியவாளின் ஆசியைத் தாங்கிய அந்தப் பவழ மாலை என் கையில் விழுந்ததும், சிலிர்த்துப் போய் விட்டேன். ஆன்மிகத்தில் அதிக ஈடுபாடு வைக்க வேண்டும் என்று என் மனதுக்குள் மட்டும் நான் தீர்மானித்தது இந்தப் பரப்ரம்மத்துக்கு எப்படித் தெரியும்? என் கணவர் உட்பட வீட்டினர் எவருக்கும்கூட இந்த விஷயம் தெரியாதே? அங்கு கூடி இருந்த திரளான ஜனங்களும் இந்த அற்புத அருள் காட்சியைப் பார்த்து வியந்து போனார்கள்.

மகா பெரியவா ஆசிர்வதித்துக் கொடுத்த அந்தப் பவழ மாலையைக் கண்களில் ஒற்றிக் கொண்டு கழுத்தில் அணிந்து, என் கணவருடன் சேர்ந்து அவரை நமஸ்கரித்தேன். புன்னகையால் ஆசிர்வதித்தார். காஞ்சி ஸ்வாமிகளின் திருக்கரங்களில் இருந்து பவழ மாலையை வாங்கும்போது எனக்கு வயது சுமார் முப்பதுக்குள்தான் இருக்கும். இறை வழிபாட்டில் அதிக நேரம் செலவழிக்க வேண்டும் என்பதற்காக ஒரு மாலையை அணிந்து கொள்ள வேண்டும் என்கிற ஆசை மனதுக்குள் இருந்தாலும், அதன் மகத்துவம் அவ்வளவாக அப்போது தெரியவில்லை. இல்லறத்திலேயே இருந்து விட்டதால், இது பற்றி யோசிக்க அவகாசம் கிடைத்ததில்லை.

ஆச்சு… சுமார் நாற்பது வருஷம் ஓடியாச்சு. ஆனால், இப்போது அந்த சம்பவத்தை நினைத்தாலும் எனக்கு சிலிர்ப்பாகத்தான் இருக்கிறது. ஆனால், ஒன்றை மட்டும் உறுதியாகச் சொல்ல வேண்டும். இந்தப் பவழ மாலை என் கழுத்துக்கு வந்த பிறகு, இன்றைய தினம் வரை நிம்மதியாகவும், இறை பக்தியுடனும் இருந்து வருகிறேன். என் வாழ்க்கையில் எத்தனையோ ஏற்றத் தாழ்வுகள் வந்தாலும், அதற்கும் மேலான ஓர் அமைதியை இந்தப் பவழ மாலை எனக்குக் கொடுத்தது என்பதை அவசியம் சொல்ல வேண்டும். இந்த அமைதியும், பொறுமையும், ஆன்மிக நாட்டமும் என்றென்றும் என்னிடம் இருக்க வேண்டும் என்பதை விரும்பித்தான் மகா பெரியவா அனுக்ரஹம் செய்து என்னிடம் கொடுத்திருப்பாரோ என்று தோன்றுகிறது.

எத்தகைய ஒரு குழப்பத்தில் இருந்தாலும், அந்த மாலையை ஒரு மந்திர சக்தியாக நினைத்துச் சில நிமிடங்களுக்குக் கையில் பிடித்திருப்பேன். என்னை சூழ்ந்து கொண்டிருக்கும் குழப்பமோ, பிரச்னையோ… சில நிமிடங்களில் பனி போல சட்டென்று விலகி விடும். சில வருடங்களுக்கு முன்புதான் அந்த மாலையைப் பிரித்து, அதில் உள்ள பவழ மணிகளை என் குடும்பத்தினருக்குப் பிரித்துக் கொடுத்து விட்டேன். என் காலத்துக்குப் பிறகும் என் குடும்ப உறுப்பினர்களுக்கு மகா பெரியவாளின் ஆசி தொடர வேண்டாமா? அவர்கள் சந்ததியும் நன்றாக இருக்க வேண்டும் அல்லவா?

மகா பெரியவாளின் அருளால் என் குடும்பத்து உறுப்பினர்கள் அனைவரும் இன்று பல இடங்களில் நல்ல நிலையில் இருக்கிறார்கள். எங்களது திம்மகுடி வீட்டில் காலடி எடுத்து வைத்து அவர் செய்த ஆசியினாலும், அனுக்ரஹத்தாலும்தாலும் இன்று நாங்கள் இந்த உயர்ந்த நிலையில் இருக்கிறோம்.”

- நீண்ட பெருமூச்சுடன் சொல்லி முடித்தார் மதுரம்.

Like ·  ·  · 

Lalitha Sahasranamam Full (Stotra & Meaning)

Follow @lokakshema_hariTweet

Hari Krishnamurthy likes

K.hariharan

Create your like badge

http://www.facebook.com/pages/Khariharan/115524648579725

power by BLOGSPOT-PING

Essence of Bhagavath Geetha - by Shri. Sugi Sivam

Follow @lokakshema_hariTweet

Hari Krishnamurthy likes

K.hariharan

Create your like badge

http://www.facebook.com/pages/Khariharan/115524648579725

power by BLOGSPOT-PING

KANCHI PERIYAVAA

Follow @lokakshema_hari Tweet

Hari Krishnamurthy likes

K.hariharan

Create your like badge

http://www.facebook.com/pages/Khariharan/115524648579725

power by BLOGSPOT-PING

kanchiperiva has uploaded My Slideshow. My Slideshow by kanchiperiva

the Art of Giving

Follow @lokakshema_hari Tweet

Hari Krishnamurthy likes

K.hariharan

Create your like badge

http://www.facebook.com/pages/Khariharan/115524648579725

power by BLOGSPOT-PING
Art of Giving

Here is the samskR^tam wisdom verse (suhAshitam) that your first paragraph beautifully explains:

pibanti nadya: svayameva nāmbha:

svayaṁ na khādanti phalāni vṛkṣā: |

nādanti sasyaṁ khalu vārivāhā:

paropakārāya satāṁ vibhūtaya: ||

su.bhā. - sajjanapRaśaṁsā (51/170)

nadīṣu jalaṁ bhavati | parantu nadya: svayameva tat jalaṁ kadāpi na pibanti | vṛkṣeṣu phalāni bhavanti | te vṛkṣā: api svayameva tāni phalāni kadāpi na khādanti | jalavarṣaṇena sasyāni yathā samyak pravṛddhāni bhaveyu: tathā kurvanti meghā: | parantu te svena vardhitāni sasyāni svayameva na khādanti | evameva sajjanā: svasamīpe vidyamānānāṁ sampattīnām upayogaṁ svayaṁ na kurvanti | api tu paropakārārthameva tāsāṁ viniyogaṁ kurvanti | 

पिबन्ति नद्य: स्वयमेव नाम्भ:
स्वयं न खादन्ति फलानि वृक्षा: ।
नादन्ति सस्यं खलु वारिवाहा:
परोपकाराय सतां विभूतय: ॥

सु.भा. - सज्जनप्रशंसा (५१/१७०)

नदीषु जलं भवति । परन्तु नद्य: स्वयमेव तत् जलं कदापि न पिबन्ति । वृक्षेषु फलानि भवन्ति । ते वृक्षा: अपि स्वयमेव तानि फलानि कदापि न खादन्ति । जलवर्षणेन सस्यानि यथा सम्यक् प्रवृद्धानि भवेयु: तथा कुर्वन्ति मेघा: । परन्तु ते स्वेन वर्धितानि सस्यानि स्वयमेव न खादन्ति । एवमेव सज्जना: स्वसमीपे विद्यमानानां सम्पत्तीनाम् उपयोगं स्वयं न कुर्वन्ति । अपि तु परोपकारार्थमेव तासां विनियोगं कुर्वन्ति ।

There is water in the rivers, but the river never drinks its own water.  There are fruits on the trees, but those trees also never eat their own fruits. It is through rainfall that all plants and trees grow lusciously, but the clouds never eat the plants brought up by their own water.  In the same way, Virtuous People use their abundances such as wealth, knowledge, etc. not for themselvesbut for others.

പിബന്തി നദ്യ: സ്വയമേവ നാംഭ:

സ്വയം ന ഖാദന്തി ഫലാനി വൃക്ഷാ: | 

നാദന്തി സസ്യം ഖലു വാരിവാഹാ:

പരോപകാരായ സതാം വിഭൂതയ: || 

സു.ഭാ. - സജ്ജനപ്രശംസാ (51/170)

നദീഷു ജലം ഭവതി |  പരന്തു നദ്യ: സ്വയമേവ തത് ജലം കദാപി ന പിബന്തി |  വൃക്ഷേഷു ഫലാനി ഭവന്തി |  തേ വൃക്ഷാ: അപി സ്വയമേവ താനി ഫലാനി കദാപി ന ഖാദന്തി |  ജലവർഷണേന സസ്യാനി യഥാ സമ്യക് പ്രവൃദ്ധാനി ഭവേയു: തഥാ കുർവന്തി മേഘാ: |  പരന്തു തേ സ്വേന വർധിതാനി സസ്യാനി സ്വയമേവ ന ഖാദന്തി |  ഏവമേവ സജ്ജനാ: സ്വസമീപേ വിദ്യമാനാനാം സമ്പത്തീനാം ഉപയോഗം സ്വയം ന കുർവന്തി |  അപി തു പരോപകാരാർഥമേവ താസാം വിനിയോഗം കുർവന്തി |

பிப³ந்தி நத்³ய: ஸ்வயமேவ நாம்ப⁴:

ஸ்வயம்ʼ ந கா²த³ந்தி ப²லானி வ்ருʼக்ஷா: | 

நாத³ந்தி ஸஸ்யம்ʼ க²லு வாரிவாஹா:

பரோபகாராய ஸதாம்ʼ விபூ⁴தய: || 

ஸு.பா⁴. - ஸஜ்ஜனப்ரஸ²ம்ʼஸா (51/170)

நதீ³ஷு ஜலம்ʼ ப⁴வதி |  பரந்து நத்³ய: ஸ்வயமேவ தத் ஜலம்ʼ கதா³பி ந பிப³ந்தி |  வ்ருʼக்ஷேஷு ப²லானி ப⁴வந்தி |  தே வ்ருʼக்ஷா: அபி ஸ்வயமேவ தானி ப²லானி கதா³பி ந கா²த³ந்தி |  ஜலவர்ஷணேன ஸஸ்யானி யதா² ஸம்யக் ப்ரவ்ருʼத்³தா⁴னி ப⁴வேயு: ததா² குர்வந்தி மேகா⁴: |  பரந்து தே ஸ்வேன வர்தி⁴தானி ஸஸ்யானி ஸ்வயமேவ ந கா²த³ந்தி |  ஏவமேவ ஸஜ்ஜனா: ஸ்வஸமீபே வித்³யமானானாம்ʼ ஸம்பத்தீனாம் உபயோக³ம்ʼ ஸ்வயம்ʼ ந குர்வந்தி |  அபி து பரோபகாரார்த²மேவ தாஸாம்ʼ வினியோக³ம்ʼ குர்வந்தி |

 

Here is a beautiful message for most of us which I humbly believe not only as to be nice to have but how nice if we are able to practice!

 

 

 

 

 

 

 

The Art Of Giving   "Rivers do not drink their own water, nor do tree eat their own fruit, nor do rain clouds eat the grains reared by them. The wealth of the noble is used solely for the benefit of others! Even after accepting that giving is good and that one must learn to give, several questions need to be answered.   The first question is: When should one give?   We all know the famous incident from Mahabharat. Yudhisthir asks a beggar seeking alms to come the next day. On this, Bhim rejoices that Yudhisthir his brother, has conquered death! For he is sure that he will be around the next day to give. Yudhisthir gets the message. One does not know really whether one will be there tomorrow to give! The time to give, therefore, is now.   The next question is: 'How much to give?'   One recalls the famous incident from history. Rana Pratap was reeling after defeat from the Moghals. He had lost his army, he had lost his wealth, and most important, he had lost hope, his will to fight. At that time, in his darkest hour, his erstwhile minister, Bhamasha, came seeking him and placed his entire fortune at the disposal of Rana Pratap. With this, Rana Pratap raised an army and lived to fight another day. The answer to this question how much to give is: "Give as much as one can! The next question is: 'What to give?'   It is not only money that can be given away. It could be a flower or even a smile. It is not how much one gives but how one gives that really matters. When you give a smile to a stranger that may be the only good thing received by him in days and weeks! "You can give anything but you must give with all your heart!"   One also needs answer to this question  Whom to give?   Many times we avoid giving by finding fault with the person who is seeking. However, being judgmental and rejecting a person on the presumption that he may not be the most deserving, is not justified.   “Give without being judgmental!" Next we have to answer: 'How to give?'   Coming to the manner of giving, one has to ensure that the receiver does not feel humiliated, nor the giver feels proud by giving. In giving, follow the advice 'Let not your left hand know what your right hand gives? Charity without publicity and fanfare is the highest form of charity.' 'Give quietly!' While giving, let not the recipient feel small or humiliated. After all, what we give never really belonged to us. We come to this world with nothing and will go with nothing. The thing gifted was only with us for a temporary period. Why then take pride in giving away something which really did not belong to us? Give with grace and with a feeling of gratitude. "What should one feel after giving?"   We all know the story of Eklavya. When Dronacharya asked him for his right thumb as "Guru Dakshina, he unhesitatingly cut off the thumb and gave it to Dronacharya. There is a little known sequel to this story. Eklavya was asked whether he ever regretted the act of giving away his thumb. He replied, and the reply has to be believed to be true, as it was asked to him when he was dying. His reply was "Yes! I regretted this only once in my life. It was when Pandavas were coming in to kill Dronacharya who was broken hearted on the false news of death of his son, Ashwathama, and had stopped fighting. It was then that I regretted the loss of my thumb. If the thumb was there, no one could have dared hurt my Guru? The message to us is clear. Give and never regret giving!   And the last question is: ‘How much should we provide for our heirs?'   Ask yourself 'are we taking away from them the gift of work? - A source of happiness? The answer is given by Warren Buffett: "Leave your kids enough to do anything, but not enough to do nothing!" I would conclude by saying:   Let us learn the Art of Giving, and quoting the Saint Kabir:   "When the wealth in the house increases, when water fills a boat, throw them out (for good causes) with both hands!" This is the wise thing to do! --------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------   Truth is always like oil in water.   No matter how much water you add to depress it,   it always floats on Top...========================================================